Tuesday, July 6, 2010

kali ini..pasti aku tidak akan datang lagi

"kau nda pegi tinguk ka?.."

"apa?.."

"kau lupa..jeti tu mau di kasi roboh..kejap lagi tu..ready sudah capiting si John..cepatlah.."

"aduii..aku lupa..sial!!.."

Aku menekan-nekan punat lappy ku, dan terus bergegas laju membawa forklift ku menuju ke jeti. Ya..capiting si John sudah sedia untuk mrobohkan jeti itu. Aku hanya mampu memandang sayu. Banyak sungguh kenangan ku d jeti itu. Terlalu banyak.

*******

"kau selalu cakap nda mau datang sini lagi kan..." kata suara itu.

"nda pun..hahahaha...main-main ja bah..time merajuk..biasa lah..hehehe.." kata ku sambil ketawa kecil. Nyaman sungguh angin petang tu. Rambut lurus ku menari-nari lembut.

"mana mungkin aku nda mau datang lagi.. kau saja lah tempat aku meluah rasa..hahaha.."kata ku lagi. Aku memerhati keadaan jeti yang sedikit usang, tapi masih kukuh. Tempat aku bermain air tawar masin bersama orang-orang yang aku sayang.

"kalau suatu hari jeti ini tiada macam mana?...pasti aku pun akan pergi juga..." katanya

Aku terdiam. Kelu. Aku mendongak langit petang.Masih cerah. Biru. Angin sangat nyaman. Aku menutup mata rapat. Bila ku buka..langit tetap sama biru dan angin tetap nyaman membuai lembut rambut ku.

"kau ni..kalau jeti ini tiada, kalau kau tiada..di mana lagi aku mau pegi meluah rasa.."kata ku perlahan. Sedikit sebak.

"kalau jeti dan aku tiada.. kau pulanglah ke dunia kau sebenar..pulang dan hidup dengan gembira..hidup dengan dunia nyata..pulang ke dunia yang ada bunga-bunga segar untuk kau cium wanginya...rumput-rumput segar hijau yang boleh kau pijak dan sentuh..." kata suara itu.

"jangan cuba berbohong pada diri sendiri....berhenti menjadi pelawak untuk orang lain...berhenti memberi kebahagian untuk orang lain..tolong simpan sedikit bahagia itu untuk sendiri..." kata suara itu lagi.

Aku hilang kata-kata. Aku hanya mampu membuang pandang pada kejauhan pemandangan petang itu. Dada rasa sangat sesak. Perlahan-lahan manik-manik halus jatuh satu..satu..satu menyapa angin petang yang sangat nyaman.

********

"kau ada bawa kamera?..boleh snap dulu sebelum si John kasi roboh.."

"tiada..nda apa lah..proceed saja.." jawab ku lemah.

Aku mendongak langit pagi itu. Cantik. Biru. Awan putih bertompok-tompok. Aku menutup rapat mata ku. Dan bila ku buka, langit tetap cantik dan biru. Tapi..Jeti itu sudah tiada. John melakukan kerjanya sangat baik sekali.

"kali ini...pasti aku tidak datang lagi ke sini..sebab kau dan jeti itu sudah tiada..." bisik ku perlahan. Cepat-cepat ku sapu manik halus yang cuba menyapu udara pagi. Dan langit tetap biru dan cantik sekali.

2 comments: